Omdat ik geen andere titel kan verzinnen

Gisteren het voelt echt als vandaag had ik gitaarles. Ik doe het nu nog maar 2 jaar en ik moet eerlijk bekennen dat het nu pas leuk begint te worden, nu ik een beetje liedjes kan spelen. Anyway, ik zit op gitaar samen met een vriendin. Ik zie haar alleen nog maar op gitaarles omdat ze sinds dit jaar op een andere school zit.

Maar wat het nu is: We waren echt beste vriendinnen en waar ik was was zij ook, toen ze nog op dezelfde school zat, en ik was altijd diegene met lef e.d. en zij was meer wat 'rustiger'. Ik heb ook al van mezelf dat als ik in een onbekende ruimte zit ik meteen vrienden wil gaan maken. Maargoed. Zij zit dus op een nieuwe school en heeft helemaal geen vrienden daar. Ik vind dat dus echt niet leuk voor haar! En ik zou er wat aan willen doen en, ik weet niet :(

Aan de andere kant: (en het klinkt misschien egoïstisch) het is haar leven, misschien moet ik me er gewoon niet mee bemoeien en ze moet ook gewoon sociale dingen leren. En ik kan haar toch niet helpen, behalve dan dat ik gewoon een goede vriendin voor haar ben.

Snap je een beetje het punt?
Daar zit ik dus mee in het midden van de nacht. Misschien moet ik maar gaan slapen, hoe later het is hoe meer ik ga piekeren/doemdenken.

Trusten!