Geweldig.

Sommige erge dingen komen terug. Elk jaar. En vandaag was het die dag. Ik zag het aankomen, natuurlijk, maar het besef was er niet echt. Je vergeet vaak hoe erg het is, en heb je het weer gehad, weet je waarom je er zo'n hekel aan hebt. Toen ik de school vandaag inliep, nog vol goede moed, had ik geen idee waar ik moest zijn. Dus vroeg ik het aan een paar mensen, die me verwezen naar de tweede verdieping van school. Een horrorverdieping, omdat er grotendeels natuurkunde, scheikunde en wiskunde wordt gegeven. En dat zijn niet bepaald mijn favoriete vakken (ik heb er twee van de drie laten vallen).
Gelukkig hoefde ik dit moment niet alleen door te staan, ik zat met nog drie anderen in een groepje. Ik was bijna vergeten met wie, chaoot die ik ben. En toen we de opdracht kregen begonnen we vol goede moed.
Ja, het begin ging zelfs zo goed dat we weer hoop kregen.

Tot die ene vraag. Na een uur (geen grapje) de vraag te hebben overgelezen, voorgezelen en gebrainstormt, kwamen we er niet uit. Toch maar even vragen aan de docent. Je weet wel, die ene die ons zou helpen maar ondertussen ook andere klassen lesgaf. Die vervolgens kwam met een enorm vage uitleg over dingen die we moesten doen wat ons allerminst bekend voorkwam. Maar we volgenden braaf zijn instructies op.
Nog een uur later kwamen we erachter dat de leraar de opdracht ook niet snapte en het verkeerd had uitgelegd.

Oke, ik zal er niet langer meer irritant omheendraaien: wiskunde.
De hele dag.
Van 9 tot half 4.

Voor mij, innig wiskunde liefhebster, een dag om met plezier op terug te kijken. Not.

MAAR HET IS WEEKEND EN IK HEB HET GEHAD! OEHOEEEAAAAARGHH! (uitleg: oerkreet)