Evangelische mensen die je aanspreken op straat

Je kent ze wel. De mensen die op straat staan, spiedend naar onteerde zieltjes die ze willen redden. Hun linkerhand houd hun stapeltje folders vast, hun rechterhand gebald. Want och, de wereld is bevlekt en bevuild, al die egoïstische en materialistische mensen die er rondlopen, die niet meer leven zoals het hoort, nee! Oh nee! Ze zijn zondig, ze moeten gered worden, want wie weet gaat de aarde morgen ten onder en, en, en ...

Straat evangelisten. Wellicht een ergernis van veel ongelovige mensen. Maar voor mij, als christelijk meisje, is het een pure belediging. Een klap in mijn gezicht.

Deze middag kruiste ik de stad door, - mijn doel al bereikt, dus -, doelloos. Ik slenterde langs een groepje zingende jongeren slash studenten, die, gezien de lyrics, gospel aan het zingen waren. Niks mis mee, en de soliste had een prachtige stem.

Tot dan toe was mijn middag leuk, genoot ik van de zon en van het nietsdoen. Het is tenslotte weekend, en gezien we allemaal een druk leven hebben houd men van een ontspannend weekend.

Aan al het goeds komt een eind, en zo gebeurde het ook bij mij. Ik werd aangesproken door twee vrouwen van middelbare leeftijd (verdere uiterlijke kenmerken onbelangrijk) met de vraag of ze me een foldertje konden geven. Ondanks het feit dat ik van tevoren al weet dat zo'n ding vijf minuten later in de prullenbak ligt te verotten, weigerde ik niet. Vrouw #1 vroeg, in plaats van me gewoon dat foldertje in handen te drukken, wat ik van de muziek vond. En daarbij vond ze het nodig om te vertellen dat het gospel was, en zonder echt naar mijn antwoord te luisteren vroeg ze direct ook maar of ik wel echt bekeerd ben en of ik denk dat ik in de hemel kom.

Ik legde haar uit dat ik tevreden ben met mijn kerk, ik inderdaad denk dat ik in de hemel beland als mijn hart ophoud met slaan.

Ze, vrouw #1, begon met het vertellen van een persoonlijke ervaring, dat ze eerst ook in zo'n kerk zat, maar dat haar blik gericht was op de wereld en niet op God. Ik zei dat ik in mijn kerk wél die voldoening vond, en dat ik me wel oprecht op mijn plek voel in mijn kerk.

En toen begonnen ze klappen uit te delen (figuurlijk).

Vrouw #2 mengde zich in het gesprek, zeggende dat de evangelische kerk de kerk is zoals God die heeft bedoeld, dat die daar het dichtst bij staat. Ik zou, volgens haar, niet in de hemel belanden, nee, want ik zit in de verkeerde kerk. En daarnaast, mijn band met God, nee, dat was helemaal niet zoals het hoort, want je kunt alleen maar weten wat God bedoeld als je in de evangelische kerk zit. Ik werd op mijn hard gedrukt dat ik nog maar eens goed naar de bijbel moest gaan kijken, waarop ik reageerde dat ik inderdaad aan bijbelstudie doe. Tot mijn verbazing reageerde ze daar fel op, nee, bijbelstudie is net zoals het vroeger bij haar was op catechesatie, nee, daar bereik je niets mee, God is dan op een afstand, bladiebladiebla.

Twee vrouwen die op zo'n aanvallende toon tegen je staat te praten is behoorlijk intimiderend, en het huilen stond me dan ook nader dan het lachen.

Deze twee vrouwen kraakten mijn persoonlijke geloof af (direct en indirect) en gaven met het gevoel alsof ik God teniet deed aangezien ik bij de 'verkeerde kerk' zou zitten.

Ik bedankte voor het gesprek, pakte het foldertje aan (die ik, zonder te lezen verfrommelde en weggooide) en liep weg. Furieus, omdat ze mij zo erg beledigd hadden, omdat ze zo vreselijk respectloos met mijn geloof omgingen.

Heb ik een positief beeld over het evangelische geloof gekregen? Nee. De enigen die het gevoel krijgen dat ze hier beter van worden zijn de evangelisten zelf.

Advies: Spaar jezelf en loop met een boog om ze heen.