Rooohmant-ish.

Dit is een automatische post want ik ben vandaag naar eojongerendag, een soort eendaags christelijkfestival met een stuk of drie of vier bands, een hoop vuurwerk, gedreven mensen, en mooie momenten. Ik geloofde nooit dat zoiets leuk zou kunnen zijn, totdat ik er vorig jaar er voor de eerste keer erheen ging. De positieve sfeer, de eenheid, en hup, al mij vooroordelen waren weg. 


Vandaag ga ik iets vertellen, wat echt ontzettend lief is, en waar ik zelf ook helemaal van smolt. Het gaat namelijk om mijn vriendje, en wat ik van hem kreeg op mijn verjaardag. Allereerst, er was een hoop geheimzinnigheid rond mijn verjaardag. Ik zou met een vriendin op de dag van mijn feestje naar de stad gaan, omdat ze niets wist om voor mij te kopen en dus daarom moest ik mee (en omdat het natuurlijk heel leuk is om samen te gaan shoppen, haha!). Ik wist al dat er wat gaande was, en dat mijn vriendje en mijn twee beste vriendinnen ermee betrokken waren, maar wat het was, ik had geen idee.

Toen ik die dag van mijn feestje na het shoppen in de mac (niet het make-up merk, maar dat fastfoodding) ging eten samen met een van mijn beste vriendinnen, werd de situatie verdacht. M'n vriendin (zo klinkt het alsof ze mijn vriendinnetje is, als in, dat we verkering hebben, maar zo bedoel ik dit niet. Huh hoe zeg ik dit goed?) wilde nog niet beginnen met eten, maar we zaten al wel aan een tafeltje. Ik had al zo'n vermoeden en ja, na een tijdje kwam mijn vriendje en andere beste vriendin binnengelopen in de mac, dus daar samen gegeten.

Daarna keerden we samen naar mijn huis, beetje feestvoorbereidingen enzo. Toen liep een van mijn beste vriendinnen en mijn vriendje naar de koelkast (ja) en haalden daar een taart tevoorschijn, die ze toen ik aan het winkelen was in mijn eigen huis hadden gemaakt! Het was een chocoladetaart, met een heel groot hart van slagroom erop (ik hou eigenlijk niet van slagroom, maar het was zooo mooi). Ik heb net geprobeerd een foto van mijn mobiel op de laptop te zetten maar dat lukt me niet, ik ben echt enorm a-technisch, sorry.

Vervolgens kwam het cadeau van mijn vriendje waar ik nu nog steeds van smelt: een CD. Niet zomaar een CD, maar een CD met pianoliedjes die hij zelf gemaakt, zelf bedacht, zelf gespeeld heeft.

Dat, beste mensen, transformeerde me tot een smeltend hoopje Avery.

BRON/SOURCE: http://brooklynblossoms.tumblr.com/