En dan ben ik aan de andere kant van de wereld en overkom ik iets waar iedereen mij voor waarschuwde. Ik werd verliefd op een Australier. Hoe ik in deze clichesituatie precies terechtgekomen weet ik niet precies, maar het lag niet aan mij. Mijn prins op 't surfbord viel mij in het begin niet eens op, maar toen ik eindelijk zag staan, en zijn naam kon onthouden, was het gelijk raak. Romantisch sterren kijken in the middle of knowwhere hielp ook mee.
Samen dansten we op straat op de muziek van straatmuziekanten, hielden we popcorn gevechten, keken we urenlang downton abbey (waarbij ik dan halverwege met mijn hoofd op zijn schoot in slaap viel), sliepen we wekenlang samen in een eenspersoonsbed, gingen we verkleed naar de meest doodnormale dingen, gedroegen we ons als kinderen en deden we alsof we gangsters waren terwijl we door nachtelijk Melbourne reden. Ramen open, muziek keihard en asociaal doen.
Wat allemaal niet meehelpt, is dat ik nu in Australie ben, en hij in Afrika. Om de situatie even makkelijker te maken zegmaar. Hoewel ik het gevoel heb dat hij mij gelukkig kan maken, op langere termijn, laat ik deze liefde gaan. Door mijn vingers slippen. Redenen genoeg.
Allereerst: we zijn beide reizigers. Je ontmoet elke dag nieuwe mensen als reiziger, hoe dan ook. Dus ook heel veel leuke jongens. En voor hem meisjes. Vrouwen. Whatever. Niet single zijn en reizen is, hoe stom het ook klinkt, soms best moeilijk.
Ten tweede. Hij gebruikt drugs. Veel drugs. In de twee maanden dat ik met hem samen heb gewoond heb ik me hiervanaf gehouden, het is gewoon niet goed, niet gezond, etc. Hij is verslaafd aan wiet, en vind de rest gewoon reuze interessant.
Ten derde. Hij is 9 jaar ouder dan mij.
Ten vierde: Hij is joods, wil waarschijnlijk joodse kinderen (dus een joods meisje).
Ten vijfde: Hij woont in Australie.
Nog nooit heb ik iemand ontmoet met wie ik mij zo goed voel, maar tegelijkertijd eigenlijk niet samen kan zijn.
Afgelopen woensdag vertrok hij op een langgeplande trip naar Afrika, die maar liest 7 maanden gaat duren. De quote aan het begin van deze post is iets at hij tegen mij zei drie weken voor vertrek, maar op de laatste dag biechte hij op dat dit de eerste keer is dat hij het gevoel heeft dat hij iemand meer gaat missen dan die persoon hem. Maar ik mis hem, big time.
Aan de andere kant, misschien is het goed dat hij weg is, kan ik mij niet teveel aan hem hechten.
Nu hij weg is, lijkt onze tijd die we samen hadden een mooie, zoete droom. Heerlijk als je erin zit, je bent verward als je er net uit komt en na een tijdje begint het te vervagen, en leek het maar onwerkelijk.
Wauw. Echt haha, geen andere woorden. Perfecte love story gewoon, ook al is het al voorbij. Maar misschien is dat juis goed weet je, want zo blijft het mooi in je herinneringen, snap je. Ok ik weet niet hoe ik dit moet uitleggen maar door dit stukje geloof ik in elk geval weer een beetje meer in de liefde :p
BeantwoordenVerwijderenDat van Marokko kan inderdaad wel moeilijk worden maar sowieso ook heel leuk, dus ga ervoor zou ik zeggen! :) En Macklemore is echt geweldig haha!
BeantwoordenVerwijderenHet klinkt echt perfect, maar aan de andere kant ook even niet-perfect. Want de nadelen, ja die zijn toch ook wel groot. Wat lastig dit! Maar ik denk dat als jullie echt voor elkaar 'bestemd' zijn dat jullie dan wel weer bij elkaar uit zullen komen :) Zo te horen is dat niet zo, maar wie weet!
BeantwoordenVerwijderenaaahw dit is echt zo'n lovestory dat zo in een film of boek past. Wel jammer dat het over is maar ja als jullie beiden reizigers zijn.. zou het dan ooit wel werken? en bovendien: hij gebruikte drugs.
BeantwoordenVerwijderen