Het was vroeg afgelopen en we wilden de trein terug nog halen zodat we niet uren zouden te hoeven wachten. Daar zaten we dan, rond een uurtje of twaalf, in de trein. We zaten in een vierzits, tegenover ons een jongen waarmee we gezellig aan de praat raakten.
Echt voor we het wisten waren we op het eindpunt. Shit, dacht ik. Zo snel! Hij vroeg me mijn nummer, maar, feministisch als ik ben, zei ik: Geef me die van jou maar. Ik zette zijn nummer in mijn mobiel, en beloofde hem te whatsappen.
Tot zover is het verhaal nog rooskleurig!
De volgende ochtend werd ik wakker, enorme kater of gewoon ziek. Met mijn duffe hoofd keek ik op mijn mobiel en moest ik opeens aan die jongen denken. Ik keek in mijn contactlijst maar kon hem niet vinden... Daar gaat m'n toekomstige man!
Wat waarschijnlijk is gebeurd: Per ongeluk zijn nummer niet opgeslagen maar gewist. Ja. Volgende keer maar wat minder drinken misschien!
Ahw, dat vind ik echt heel sneu voor je.
BeantwoordenVerwijderenHeel erg bedankt voor al die lieve comments, en het volgen!
Liefs,
"Op een gegeven moment zó goed dat ik dacht: Als ik nu naar de wc moet laat ik het gewoon lopen. Dat zou ik natuurlijk niet echt gedaan hebben, maar je snapt me, het was gewoon erg goed." hahaha heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenEn ik hoop dat je je toekomstige man op een of andere manier nog kan vinden (lang leven facebook!)
Oh dat is nogal kut eigenlijk :( Maar zoals Anouk zegt: Facebook! Of een andere prins op het witte paard zoeken ;)
BeantwoordenVerwijderen