Goede voornemens

Het kan jullie opgevallen zijn dat mijn pogingen tot dag-tot-dag bloggen herhaallijk gefaald zijn, dus ik gebruik het nu als sporadische uitlaatklep, als ik echt even iets van mij af wil schrijven. Nu blog ik meer voor mezelf, maar ik stel het natuurlijk heel erg op prijs als je het leest, duh. Ik heb dorst, ik ga eerst wat drinken halen en dan, bám, typen.

Vooraf: sorry voor mijn gescheld, het zal misschien onaangenaam zijn maar niet onchristelijk.

Ik word potverdorie schijtziek van mijn sociale leven.

Bestaat het? Ja, ik ben sociaal en heb zeker een groot netwerk met vrienden. In combinatie van een sociaal leven hanteer ik twee dingen: gulden middenweg en nooit op een paard wedden.

Gulden middenweg: Ik wil niet 24/7 met vrienden omringd zijn, hoeveel ik van ze hou. Soms ook een avondje voor mijzelf.
Nooit op een paard wedden: Vrienden van uni, internationale vrienden, vrienden van werk. Valt er een weg door iets, heb ik altijd het andere nog.

Tot zover mijn inleiding.

Ja ik ben boos. Niet op bepaald iets. Op mezelf misschien. Op gebeurtenissen. Ik heb een paar hele goede vrienden. Waarvan ze eigenlijk allemaal een vriend hebben, waar ze druk mee zijn, of minstens een halve wereldbol van mij verwijderd zijn. De andere vriendschappen die ik de afgelopen jaar heb proberen te maken op de uni, in Utrecht, in mijn nieuwe omgeving, falen in mijn ogen. Ze zijn hartstikke kostbaar, leuk, maar ik voel me in deze vriendschappen meer een 'bij'vriend. Iedereen heeft al een sociaal netwerk, ze komen mij tegen op bijvoorbeeld de uni, klikt hartstikke goed, we gaan af en toe uit met hun kant van het sociale netwerk omdat ik nog geen potverdorie sociaal netwerk heb in Utrecht en vervolgens leven ze hun sociale leven verder met hun vrienden.

Ik begrijp dat een sociaal netwerk tijd kost om op te bouwen. Maar ik mis het gewoon zo erg om een hele goede vriend/vriendin te hebben, of een vriendengroep. Mijn vrienden zijn heid en zijd verspreid, omdat ik het met veel mensen goed kan vinden. Al mijn verspreide vrienden lijken (lijken..) in een vriendengroep te zitten.

Ik heb een sociaal leven, daar niet van. Maandag vertrek ik voor vier dagen naar België om daar oud & nieuw te vieren, over een maand zit ik een weekend in Budapest met een vriendin uit Zwitserland.

Dus wat zeur ik? Maar zelfs de mensen waarvan ik weet dat ze het ook lastig vinden een netwerkje op te bouwen in Utrecht, hebben thuis een groepje vrienden zitten.

Nu werk ik nog thuis, en dus ben ik daar nu ook. Ik ken hier gewoon haast niemand, of niemand die dingen met mij wil doen. Oja, een hele goede vriendin woont hier, een meisje dat ik superlang ken en zoveel lol mee kan hebben. Helaas is ze heel serieus met haar vriend en wil ze haast nooit uitgaan. Ik ga haast nooit uit behalve als ik meegevraagd wordt door andere mensen, lijkt het.

Eigenlijk heb ik niets te klagen.

Conclusie: ik ben een zeurpiet.

http://weheartit.com/entry/91946550

Goede voornemen: vrienden maken in Utrecht (ik ga mij volgend jaar aanmelden voor een studentenvereniging, het moet toch wel mogelijk vrienden te maken zonder zo'n fucking vereniging? Als ik meega naar borrels krijg ik datzelfde gevoel: hechte groep vrienden, ik kan met iedereen kletsen maar uiteindelijk toch een buitenstaander. Hé jij was toch dat meisje die een keer naar een borrel van ons kwam? LEUK. Sarcasme). Bidden en God vragen om een goede vriend/in//vriendengroep.

Ik ben al minder boos. Komend half jaar ga ik mij gewoon richten op mijn studie, mijn nieuwe sporthobby (ik wil gaan wandklimmen) en een nieuwe kamer zoeken. In de zomer ga ik wil bij een studentenvereniging, mocht ik dan nog geen sociaal iets hebben opgebouwd, en ik ga er vanuit dat mijn sociale leven dan vanzelf wel komt.